Maestro Antoni Wit – spotkanie w ramach #strefy ruchu poprowadzi Mateusz Ciupka

Spotkanie poprowadzi Mateusz Ciupka, redaktor Ruchu Muzycznego – dwutygodnika poświęconego muzyce poważnej i życiu muzycznemu w ramach cyklu strefa ruchu.

Obecność artysty tak wielkiej klasy – Antoni Wit będzie w Wałbrzychu po raz pierwszy – jest znakomitą okazją także do spotkania książką „Dyrygowanie sprawa życia i śmierć” Antoni Wit w rozmowie z Agnieszka Malatyńską-Stankiewicz, która wydawnictwo Czytelnik opublikowało w 2021. Książka jest wielką dumą autora, „myślę, że dojrzałem już do podsumowania swojego życia” – mówi we wstępie. Zainteresowani będą mogli zdobyć autograf Maestro, a może nawet dedykację.

Wstęp wolny.

Antoni Wit studiował dyrygenturę u Henryka Czyża (dyplom z odznaczeniem w 1967) oraz kompozycję w klasie Krzysztofa Pendereckiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. Studia kompozytorskie kontynuował pod kierunkiem Nadii Boulanger w Paryżu (1967-68). Ponadto w 1969 ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1967-69 był dyrygentem-asystentem Witolda Rowickiego w Filharmonii Narodowej w Warszawie, następnie w 1970 został dyrygentem Orkiestry Filharmonii Poznańskiej i jednocześnie rozpoczął współpracę z warszawskim Teatrem Wielkim.

W 1971 otrzymał II nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim Herberta von Karajana w Berlinie Zachodnim. W latach 1974-77 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Pomorskiej, od 1977 do 1983 pełnił funkcję dyrektora Orkiestry i Chóru Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie (z zespołami tymi dokonał wielu nagrań oraz odbył liczne tournées po Włoszech, Niemczech, Anglii, Francji i Hiszpanii). W latach 1987-92 był dyrektorem artystycznym, a następnie pierwszym dyrygentem gościnnym Orquesta Filarmónica de Gran Canaria, zaś w latach 1983-2000 – dyrektorem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. Od 2002 do 2013 roku sprawował obowiązki dyrektora naczelnego i artystycznego Filharmonii Narodowej w Warszawie. W 2013 roku został dyrektorem artystycznym Orquesta Sinfónica de Navarra w Pampelunie. Od 2013 jest także dyrygentem honorowym Filharmonii Krakowskiej.

Antoni Wit prowadził również działalność pedagogiczną, w latach 1998-2014 był profesorem dyrygentury Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Zapraszany jest także do jury konkursów muzycznych, m.in. w Katowicach i Cadaques.

Antoni Wit jest jednym z najwybitniejszych dyrygentów polskich. Swoją pozycję zdobył zarówno długą współpracą z najważniejszymi orkiestrami polskimi, jak i gościnnymi występami z czołowymi zespołami europejskimi. W jego karierze wyróżnia się okres siedemnastoletniego kierowania Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach (dawniej Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia). Od 1983 do 2001 roku Antoni Wit był jej dyrektorem naczelnym i artystycznym. W ciągu tego okresu dał ze swoim zespołem blisko sześćset koncertów, odbył niezliczone tournées za granicą, nagrał prawie sto płyt. Szczególne znaczenie ma nagranie kompletu dzieł na orkiestrę Witolda Lutosławskiego dokonane dla firmy Naxos.

Specjalne miejsce w jego działalności zajmuje muzyka polska. Dokonał wielu światowych prawykonań m.in. utworów Jana Oleszkiewicza (Concerto grosso), Krzysztofa Pendereckiego (Te Deum, Lacrimosa, Agnus Dei), Bronisława Kazimierza Przybylskiego (A Varsovie), Wojciecha Kilara (Victoria, Angelus, Preludium chorałowe, dedykowaną mu September Symphony, Sinfonię de motu), Aleksandra Lasonia (Mountains), Krzysztofa Meyera (Carillon, Concerto for Clarinette), Jacka Domagały (Choralis), Stanisława Krupowicza (Fin de siècle), Pawła Szymańskiego (Koncert fortepianowy), Włodzimierza Kotońskiego (Symfonia nr 1), Eugeniusza Knapika (La libertà chiama la libertà, Up into the Silence), Tadeusza Wieleckiego (Id), Andrzeja Dziadka (Impression), Macieja Jabłońskiego (Symphony nr 4) oraz niezliczonych pierwszych wykonań w Polsce.

Choć główną domeną działalności Antoniego Wita jest muzyka symfoniczna, artysta odnosił także sukcesy w dziedzinie opery: dla Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie przygotował premiery Cyrulika sewilskiego Gioacchino Rossiniego, Traviaty i Balu maskowego Giuseppe Verdiego, dla teatru operowego w Malmö – Aidę Verdiego i Konsula Gian-Carlo Menottiego, zaś premierami Halki Stanisława Moniuszki dyrygował w Tokio i Trieście.

Nagrał ponad 200 płyt dla wytwórni EMI, CBS, Decca, Camerata Tokyo, NVC Arts, Pony Canyon, EBS Recordings, Naxos, Polskie Nagrania. Należy do nielicznego grona artystów na świecie, których płyty sprzedano w łącznym nakładzie ponad 5 milionów egzemplarzy. Efektem współpracy artysty z firmą fonograficzną NAXOS jest ponad 30 CD z muzyką polską sprzedanych w ponad 600 000 nakładzie. Dokonywał ich głównie z udziałem Orkiestry Filharmonii Narodowej oraz Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia.

Informacje: culture.pl