Angelus Poloniae

8.11.2024, piątek, godz. 19:00
Wałbrzych, Filharmonia Sudecka
Angelus Poloniae

Wykonawcy:
Marek Wroniszewski – dyrygent
Piotr Baron – saksofon
Łukasz Długosz – flet
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Sudeckiej

Program:
Stanisław Moniuszko – Uwertura do opery „Paria” (10′)
Ludomir Różycki – „Stańczyk” op. 1     (9’)
Edward Elgar – Uwertura „Polonia”    (14’)

przerwa

Adam Wesołowski – „Archaniołowie”     (26’)
Medytacja
Modlitwa
Rytuał

Czas trwania: 90 minut
Cena biletów: 60 / 40 zł

Adam Wesołowski Archaniołowie – idea dzieła okiem samego kompozytora

Inspiracją do stworzenia kompozycji jest chęć uchwycenia komunikacji człowieka z Archaniołami. Wesołowski obrazuje to w trzech częściach, w których człowiek komunikuje się za pomocą medytacji (część I), modlitwy (część II) i rytuału (część III).

W utworze słyszymy dwa tematy (dwie melodie), których centrum jest w dźwięku „sol”, symbolu Słońca (z łac. Sol = Słońce).

Pierwszy temat wprowadzany stopniowo przez niski solowy instrument – to melodia „człowieka” oparta na budowie i biciu jego serca w charakterystycznym pulsie życia, które zaczyna bić w 21. dniu życia płodu (a w utworze w 21 sekundzie). Muzyka przyspiesza wprost proporcjonalnie do tętna płodu, by osiągnąć narodziny człowieka. Dźwięki tematu człowieka opierają się na budowie serca, obrazując jego prawą i lewą komorę wraz z przedsionkami. Oparty jest na interwałach sekundy i prymy, co jest kolejnym symbolem narodzin serca (21 = sekunda – 2, pryma – 1). Temat człowieka powtarza się niczym medytacja, a nad nim zaczynają pojawiać się motywy tematu archanioła (światłości), granego przez wyższy solowy instrument. Temat archanioła oparty jest na prędkości światła (suma cyfr prędkości światła jest sumą odległości interwałów w melodii), będącego symbolem światłości. Po chwili tematy zaczynają współgrać, aż osiągają symbiozę i grają razem te same dźwięki.

Podobną analogię usłyszymy w części drugiej – „Modlitwie”, gdzie kompozytor dla podkreślenia modlitewnego charakteru wprowadza dzwony rurowe, a w kulminacji utworu owe bicie dzwonów przejmują instrumenty dęte blaszane.

Ostatnia część to brawurowy „Rytuał”, w którym kompozytor pokazuje upust energii człowieka w dotarciu do swojego celu. To bardzo szybka część wymagająca nie tylko dla solistów, w której rytmika i metro-rytmika odgrywa istotną rolę, niczym rytualny taniec, aby połączyć się ze światłością.  Dwa główne tematy  rywalizują ze sobą, by z czasem się połączyć.

Tematy człowieka i światłości są również podstawą dla tworzenia harmonii kompozycji, a poszczególne części trwają osiem minut i dwadzieścia sekund, a więc tyle, ile światło potrzebuje na dotarcie ze Słońca do Ziemi, gdyż Słońce (Sol) jest centrum Archaniołów Adama Wesołowskiego. Kompozycja po warszawskiej premierze zyskała świetne recenzje, a w jednej z nich czytamy „Koncert Wesołowskiego to z pewnością jeden z ciekawszych polskich utworów ostatnich lat…”.