W.A. Mozart Łaskawość Tytusa
04.10.2025, sobota, godz. 18:00
Wałbrzych, Filharmonia Sudecka
W.A. Mozart Łaskawość Tytusa
Wykonawcy
Maciej Tomasiewicz — dyrygent
Studenci Wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego — soliści
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Sudeckiej
Program
Wolfgang Amadeusz Mozart — Łaskawość Tytusa (wersja sceniczna)
Czas trwania: 140 minut (z 20′ przerwą)
Ceny biletów: 60 / 40 zł
O koncercie
On – Tytus: Cesarz Rzymu, sprawiedliwy i szlachetny, ale nie naiwny, który mimo zdrad i intryg, pozostaje wierny idei miłosierdzia. To władca, który zamiast zemsty wybiera przebaczenie – nawet tym, którzy próbowali go zgładzić.
Ona – Witelia: ambitna, impulsywna, piękna i niebezpieczna. Gotowa manipulować sercami i sumieniami, by zdobyć tron. Choć jej serce jest pełne gniewu, gdzieś w nim tli się też cień skruchy.
W centrum opery znajduje się dramatyczna opowieść o lojalności, zdradzie i moralnym zwycięstwie. Witelia, rozgoryczona tym, że cesarz Tytus wybiera inną kobietę na swoją żonę, podżega zakochanego w niej Sekstusa (przyjaciela Tytusa) do zamachu na władcę. Pałac płonie, Rzym chwieje się w posadach, a Tytus – raniony nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie – staje przed najtrudniejszym wyborem: karać czy wybaczyć? Wybiera przebaczenie. I tym samym staje się bohaterem nie miecza, lecz ducha.
Opera Łaskawość Tytusa (La clemenza di Tito) została skomponowana przez Wolfganga Amadeusza Mozarta w 1791 roku na specjalne zamówienie dworu Habsburgów, w związku z koronacją Leopolda II na króla Czech, która miała odbyć się w Pradze 6 września 1791 roku. Termin realizacji był wyjątkowo krótki – Mozart miał zaledwie kilka tygodni na ukończenie całej opery. Libretto opery oparto na wcześniejszym tekście Pietra Metastasia z 1734 roku, skróconym jednak i dostosowanym pod potrzeby Mozarta. „Geniusz z Sazlburga” skomponował dzieło w rekordowym tempie – dużą część opery pisał podczas podróży z Wiednia do Pragi i już na miejscu.
Premiera Łaskawości Tytusa odbyła się 6 września 1791 roku w praskim Teatrze Narodowym. Początkowo została chłodno przyjęta przez część publiczności, która oczekiwała czegoś bardziej efektownego i mniej „klasycznego”. Niemniej z czasem dzieło zyskało uznanie jako jedna z ważniejszych oper poważnych (opera seria) końca XVIII wieku, a zarazem jako jedno z ostatnich ukończonych dzieł Mozarta – skomponowane zaledwie kilka miesięcy przed jego śmiercią.
Jakub Karmelita